Vandaag is het precies een jaar geleden dat de echte sultan potje boebel overleed. Ik mis hem nog elke dag.
Een kunstzinnig plafond
We zitten met vijf vrouwen uit de kunstwereld rond de tafel. Het gesprek gaat over een bekende van de Designacademie Eindhoven. “Weet je wat ze nu doet…?” Vriendin D. draait zich 180 graden mijn kant op. “Ze heeft een boek gemaakt over kinderboterhammen…Er staan vijftien broodtrommels aan de hand van de belevingswereld van kinderen in dat boek.. dat kan je toch niet serieus nemen”.
De tafel is het er over eens. Het krijgen van kinderen brengt de kunst van vrouwelijke
kunstenaars weinig goeds. Lever je niet in aan creativiteit, dan lever je wel in aan
tijd. Van de vijf aan onze tafel heeft slechts 1 een kind, maar zij ‘maakt’ ook geen
dingen, ze is overgestapt naar productiewerk.
Een van mijn grootste angsten is dat ‘de natuur’ sterker zal zijn dan ik. Is kunst
maken wel natuurlijk? Iets creëren, iets maken voor jezelf is het verlengstuk
van jezelf. Scheppen is een creatie, maar wat voor een creatie is een kind? Kan een
kind als kunstwerk dienen? Is een kind een belemmerende of een stimulerende
ingrediënt? Waarom willen mensen eigenlijk kinderen?
Op een gegeven moment tikt de biologische klok; dat is de natuur. Op deze wijze
bezien lijkt kunst een synoniem van ‘kunstmatig’ ofwel ‘tegennatuurlijk’. Natuur
is een levende vorm, kunst is een afgeleide en dood. Als kunstenaars kunnen we
vasthouden, afbeelden of beschrijven, maar iets dat niet oorspronkelijk is kan geen
echte natuur zijn.
Uit onderzoek van Harrington & Anderson (1981) is gebleken dat vrouwelijke
kunstenaars hogere aspiraties hebben dan vrouwen in het algemeen. Ook is
aangetoond dat vrouwelijke kunstenaars qua persoonskenmerken meer op
mannelijke kunstenaars en schrijvers lijken dan op hun seksegenoten in het
algemeen. Toch blijft de gangbare hypothese dat vrouwen die wel kinderen wensen
minder loopbaanmotivatie en lagere aspiraties hebben dan vrouwen die geen
kinderen wensen.
Ongeveer een derde van de door onderzoeker Coupé ondervraagde kunstenaars
heeft kinderen. Coupé, M. (2001). We zijn er bijna, maar nog niet helemaal: over loopbanen van vrouwen in de beeldende kunst. Dat is dus veel minder dan in een ‘ normale’ populatie. Bij kunstenaars is, meer dan in andere sectoren, sprake van het traditionele rolpatroon, waar de vrouw de zorg van de kinderen op zich neemt en de man gaat werken. De invloed van kinderen op het werk van kunstenaars is dus groter bij vrouwelijke kunstenaars, ook al hebben ze minder vaak kinderen.
Voor het Van Abbe museum diende ik een paar maanden geleden een plan in voor een ‘toezichtsmachine’, waarbij mijn gevecht met de natuur zichtbaar zou worden. Mijn kunstmatige creatie, het maken van een film, zou het opnemen tegen mijn natuurlijke creatie, mijn baby. Zal ik mijn werk kunnen voortzetten of alleen nog maar kind gerelateerde scheppingen kunnen maken?
Posted in Uncategorized
Comments Off on Een kunstzinnig plafond
De werknaam
Wendela: ‘Het is net een komma’
Ebel: ‘Dan staat hij wel omgekeerd’
Wendela: ‘Het gaat om het idee’
In de 3e eeuw v.Chr. op 23 september ontwikkelde Aristophanes van Byzantium, de hoofdbibliothecaris van de Bibliotheek van Alexandrie, een eerste systeem om zinnen met interpunctie te verdelen in kleinere delen. De huidige komma was geboren en groeide uit de schuine streep “/”, de virgula suspensiva (“kleine hangende twijg”) die van de 13e tot de 17e eeuw werd gebruikt om een leespauze aan te geven, vooral in teksten die werden gereciteerd. De Italiaanse drukker Aldus Manutius legde de basis voor de tegenwoordige schrijfwijze. In de loop van de 16e eeuw verschoof het teken naar de onderregel en ontstond de gekrulde vorm.
Posted in Uncategorized
Comments Off on De werknaam
Coalitiegenetica
Colalitiegenetica
De Genetica heeft sinds kort mijn grote aandacht. Aangezien ik op zeer korte termijn vader hoop te worden, vraag ik mij af hoe de eigenschappen die mijn vrouw en ik hebben zich gaan openbaren in ons nakroost.
Ons voorstellingsvermogen daarbij is wetenschappelijk gezien niet helemaal robuust. We weten wel dat het in de praktijk niet zo werkt, maar we denken graag dat ons kind misschien de ogen heeft van zijn vader, de haarkleur van zijn moeder en het felle karakter van zijn oma. Kinderen zijn een soort blokkendoosjes van eigenschappen die in onversneden vorm terug komen. Wat we natuurlijk hopen, is dat de blokjes gunstig gekozen zijn. De sterkste eigenschappen van de een, gecombineerd met de sterkste van de ander.
In de praktijk pakt dit niet altijd zo uit. Ik let er misschien sterker op dan vroeger, maar vorige week keek ik met verbazing naar een gezin van twee op zich aantrekkelijke ouders met twee werkelijk monsterlijke kinderen. Ik realiseerde me dat een mond die bij een man gul en krachtig kan overkomen, het gezicht van een meisje van acht behoorlijk uit de plooi kan trekken. En ook dat een als ‘vrouwelijk’ te omschrijven achterwerk van de moeder, een jongen van elf een gijs-de-gans achtige uitstraling kan geven.
Een zelfde gevoel bekruipt me iedere als ik kijk naar de stomvervelende ‘debatten’ tussen lijsttrekkers van onze politieke partijen. Iedereen weet, dat we tot een brede of zeer brede coalitie moeten gaan komen. Waarschijnlijk van drie partijen, misschien zelfs wel vier. Nog even afgezien van het feit dat meningen en visies op de belangrijkste thema’s ontbreken, moet je er niet aan denken dat een coalitie niet de sterke maar de zwakke voorstellen van de partijen combineert. Je kunt je er wel iets bij voorstellen; niet het brein van Samsom, de achternaam van Sybrand, het postuur van Rutte en de beschaving van Pechtold, maar de huid van Rutte met het haar van Samsom, de moraal van Buma en de krachtdadigheid van Pechtold.
Uit de programma’s van de vier coalitiekandidaten (VVD, PvdA, CDA en D66) is zonder enige twijfel iets te smeden waar Nederland mee verder kan; de visie op duurzaamheid van PvdA, de kijk op arbeidsrecht van de VVD, de rol van eigen verantwoordelijkheid bij het CDA en de visie op Europa van D66. Het is echter de vraag of de genetica van een coalitie zo werkt. Willen ze winnen, dan zullen partijen moeten buigen voor kiezers die het misschien goed met zichzelf, maar niet noodzakelijk met het land voorhebben. Het zelfbeeld dat een partij zijn kiezer verschaft is op zijn best van toepassing op een beperkte groep. PvdA vertegenwoordigt noeste arbeiders en toegewijde verpleegsters, de VVD is er voor de accountmanager van Ziggo, D66 staat voor de duurzaamheidsmanager van Shell die getrouwd is met een part-time rechter en het CDA is er voor brave huisvaders die vrijwilliger zijn bij de korfbalclub. Maar de daadwerkelijke identiteit van grote groepen kiezers benoemen partijen liever niet. Want op wie stemt de obese werkloze, die er zwart bijklust? Of de bankmanager, die derivaten aan Vestia heeft verkocht? Of de priester die in het verleden kleine jongetjes onzedelijk betastte? Of de directeur van de scholengemeenschap die 2 maal de Balkenendenorm verdient?
Deze mensen hebben allemaal stemrecht. En als ze als groep maar groot genoeg zijn, zullen ze stevig vertegenwoordigd worden door de politici die dezer dagen niet van het beeldscherm te rammen lijken. Anders dan Rousseau ooit hoopte, is de volonte general nooit werkelijk tot het politieke bedrijf doorgedrongen. Zelfs een volonte de tous is in de coalitiedelta een buitengewoon moeilijk haalbaar iets; kwartetten met deelbelangen levert geen toekomstbestendig beleid op. In een min of meer stabiele omgeving kan dit een voordeel zijn; als politici geen beleid kunnen maken, kunnen ze ook niks fout doen. Maar in de overgangsfase waar we nu in zitten, is een dergelijke constellatie minder gelukkig.
Deze week moet er gestemd worden. Hoewel ik me oud voel, en der coalitiedagen zat, zal ik mijn burgerplicht vervullen. Al was het alleen maar voor ons nakroost.
Mijn stem heb ik via de Stembreker van G500 ( https://stembreker.nl/ ) opgedeeld en ik raad een ieder van harte aan het zelfde te doen. Ik ben reuze benieuwd wat er in de sms staat die ik de ochtend van de twaalfde ga ontvangen…
Ebel Kemeling
Posted in Komma
Comments Off on Coalitiegenetica